Zaczynamy w miejscu wyjątkowym, bo to właśnie ono stanowiło centralny punkt wystawy Złote Grono. Biuro Wystaw Artystycznych w Zielonej Górze jest obecnie galerią prezentującą różnorodność trendów najnowszej polskiej plastyki, bez względu na rodzaj medium, ze szczególnym uwzględnieniem postaw adekwatnych dla współczesnej praktyki artystycznej. Ważna w jej programie jest edukacja poprzez wykłady, spotkania z artystami, pokazy filmowe, promocje książek, prezentacje działań efemerycznych, sprzedaż katalogów innych galerii czy warsztaty dla dzieci i młodzieży. W ciągu ponad 40 lat istnienia galerii swoje prace prezentowali w niej prawdopodobnie wszyscy najważniejsi dla polskiej sztuki artyści. Dzięki wyjątkowo życzliwemu nastawieniu władz miasta i Rady Miejskiej, BWA może prowadzić nieskrępowaną merytorycznie działalność, podtrzymując wizerunek Zielonej Góry jako jednego z najważniejszych punktów na mapie polskiej sztuki rzeczywiście współczesnej. Po obejrzeniu wystawy w galerii BWA kierujemy się do budynku znajdującego się w jej bezpośrednim sąsiedztwie.

Muzeum Ziemi Lubuskiej jest jedną z najstarszych instytucji muzealnych regionu, a swoje początki ma w niemieckim Heimatmuseum założonym w 1922 roku. Mieści się ono w budynku dawnego starostwa, wzniesionym w 1889 roku. Zbiory liczą ponad 17 tys. obiektów i zgromadzone są na kilkunastu wystawach stałych, takich jak m.in.: Muzeum Wina, które jest jedynym tego typu dziełem w Polsce, Muzeum Dawnych Tortur, gdzie można poznać okrutną historię procesów czarownic, a także Muzeum Zielonej Góry, gdzie dowiesz się więcej o historii miasta. Osobne ekspozycje poświęcone są sztuce - Galeria Sztuki Sakralnej, Galeria Tadeusza Kuntze, Galeria Mariana Kruczka, Galeria Witraży oraz wystawa na Sali Zegarowej. Po zwiedzeniu interesujących nas wystaw opuszczamy budynek i idziemy w lewo wzdłuż alei Niepodległości. Po lewej stronie znajdować się będzie gmach Teatru Lubuskiego.

Mieści się w budynku z 1931 r. zaprojektowanym przez berlińskiego architekta – Oskara Kaufmanna. Już przed II wojną światową w kompleksie znajdował się teatr z salą kinową, bank i sala obrad rady miejskiej. Po 1945 roku działał tu teatr amatorski oraz kino. W 1950 r. z inicjatywy Wojewódzkiej Rady Narodowej powstał Państwowy Teatr Ziemi Lubuskiej. W latach 60. nastąpiła zmiana nazwy na Lubuski Teatr im. Leona Kruczkowskiego, która obowiązuje do dziś. Po zobaczeniu budynku teatru kontynuujemy spacer aleją Niepodległości, aż do jej końca, gdzie skręcamy w prawo w ulicę Kupiecką. Kilkadziesiąt metrów dalej docieramy do placu Powstańców Wielkopolskich, który zdominowany jest przez charakterystyczną bryłę Filharmonii Zielonogórskiej - kolejny punkt naszej podróży.

Główny budynek o secesyjnej architekturze powstał na początku XX wieku, jako dom parafialny wspólnoty ewangelickiej. W 1960 r. został zaadaptowany na potrzeby Zielonogórskiej Orkiestry Symfonicznej, a w 1974 r. zyskał miano Filharmonię. W latach 80. XX wieku instytucji nadano patronat wybitnego współczesnego polskiego kompozytora Tadeusza Bairda . Budynek przeszedł znaczną rozbudowę w 2004 roku, w wyniku której teraz można słuchać koncertów w nowej sali mieszczącej 400 osób. Filharmonia przyciąga do siebie wielu melomanów z całej Polski, organizując co roku wiele interesujących wydarzeń artystycznych, takich jak Dni Muzyki nad Odrą czy Festiwal Smyczkowy. Gdy obejrzymy budynek filharmonii wracamy do ulicy Kupieckiej i kierujemy się nią w lewo aż do skrzyżowania z ulicą Generała Jana Dąbrowskiego. Na ścianie pierwszego budynku po prawej na tej ulicy znajduje się mural, któremu chcieliśmy poświęcić chwilę czasu.

Ten stosunkowo nowy mural powstał w wyniku inicjatywy Młodzi Lokalni i został sfinansowany z Budżetu Obywatelskiego 2016. Jego autorami są zielonogórscy twórcy Łukasz “Waek” Chwałek, Jakub “Biko” Bitka oraz Jacek “Baza10” Milewski oraz ich znajomi z całego kraju. Dzieło skłania do zastanowienia się nad sensem naszej codziennej pogoni za dobrami materialnymi. Markowy zegarek, buty, samochód - te wszystkie przedmioty piętrzą się tworząc stos śmieci, nad którym góruje postać myśliciela z rzeźby Rodina. Gdy skończysz kontemplowanie malowidła, ruszamy ulicą Kupiecką w kierunku, z którego przyszliśmy do skrzyżowania z ulicą Stefana Żeromskiego. Skręcamy w prawo i dochodzimy do Starego Rynku. Na jego lewej ścianie znajduje się Galeria Pro Arte.

Pro Arte jest miejscem prezentacji, promocji i sprzedaży różnorodnych dzieł sztuki: malarstwa, grafiki, rzeźby, ceramiki. Galeria pod obecnym adresem zainaugurowała swoją działalność w 1998 roku wystawą "Obecni - Nieobecni" prezentującą twórczość członków OZ ZPAP, czyli Związku Polskich Artystów Plastyków. Będąc szeroko otwartą na współpracę z innymi środowiskami, prezentowała i sprzedawała m.in. prace państwa Bieleckich z Olsztyna, profesora F. Lipki i Svena Hoffmana z Hochschule der Kunst z Berlina, grafiki Józefa Panka ze zbiorów Galerii Artemis z Krakowa, rzeźby pp. K. i J. Nowaków (J.M. Rektora Akademii Sztuk Pięknych) z Krakowa czy doskonałą sztukę użytkową z Galerii Opera w Warszawie. W regularnych prezentacjach Pro Arte pokazuje twórczość młodego i starszego pokolenia. Pierwszych promując, a drugich doceniając - w obu przypadkach łącząc sukces ze sprzedażą. Aby dotrzeć do kolejnego punktu naszej trasy opuszczamy Stary Rynek od strony ulicy Jana Sobieskiego, po czym przechodzimy przez Plac Słowiański i kontynuujemy podróż ulicą Fabryczną.

Krzywy Komin to dom kultury, w którym spotykają się artyści z całej Zielonej Góry. Zlokalizowany jest w zaadaptowanych do tego celu budynkach dawnych zakładów włókienniczych, które znajdują się wokół małego skweru, noszącego wdzięczną nazwę “Zaułek Artystów”. Ośrodek mieści w sobie kilka niezależnych od siebie instytucji. Klub “Piekarnia Cichej Kobiety” to ważny punkt na kulturalnej mapie miasta ze względu na odbywające się tu liczne koncerty. W Galerii „Sztuki w Starej Fabryce”, prowadzonej przez Marię Idzikowską znajdziesz obrazy, rzeźby, lampy, antyki i wiele innych ciekawych rzeczy z przedwojennych czasów. Warto odwiedzić również Fundację Salony, która prowadzi galerię oraz czytelnię. Organizowane są w niej również spotkania i dyskusje z artystami oraz projekcje filmowe. Gdy zdecydujesz się już opuścić Zaułek Artystów, idziemy w lewo aż do skrzyżowania z ulicą Owocową. Następnie skręcamy w prawo, wzdłuż alei Konstytucji 3 Maja. Po prawej stronie znajduje się budynek galerii handlowej Focus Mall. Wchodzimy do środka i kierujemy się do znajdującego się w nim Muzeum Polskiej Wełny.

Muzeum zlokalizowane jest w pięknych zabytkowych pomieszczeniach pofabrycznych galerii “Focus Mall”. Ekspozycja prezentuje historię największych niegdyś zielonogórskich zakładów włókienniczych na przestrzeni wieków. UWAGA: Wystawa jest udostępniona do zwiedzania jedynie w godzinach 11-14. Teraz proponujemy krótką przerwę. W galerii znajdziecie wiele miejsc, w których można zjeść, napić się kawy i na chwile usiąść i odpocząć. Ze względu na to, że kolejne punkty są znacznie oddalone od centrum Zielonej Góry, jeżeli nie dysponujesz samochodem, sugerujemy, aby tutaj się pożegnać i zakończyć naszą wspólną podróż.

“Ptaki” to kolejne dzieło sztuki, które wykonano w ramach Budżetu Obywatelskiego 2016. Stworzone zostało przez tych samych twórców co “Konsumpcja” - Łukasza “Waeka” Chwałka oraz Jakubu “Biko” Bitkę. Mural rozpościera się na elewacjach 3 sąsiadujących bloków. 3 części w zaskakujący sposób pasują do siebie nawzajem i uzupełniają się, tworząc spójną całość. Malowidła przedstawiają dynamiczne sylwetki ptaków, nawiązując w ten sposób do nazw ulic. Szybujące gołębie i wrony wznoszą olbrzymie pokłady energii do z założenia statycznej koncepcji architektonicznej osiedla bloków wielkopłytowych.

Muzeum Etnograficzne to miejsce szczególne – położone na skraju lasu, przy źródlisku tworzy niesamowite teatrum dawnej wsi. Zebrano tu wiele niezwykle cennych zabytków kultury ludowej z regionu, jak choćby największy w kraju zbiór drewnianych chałup z Dolnych Łużyc. Unikatowa jest również XVIII wieczna wieża winiarska z Budachowa z ziemną piwniczką i dwoma winnicami. Odmiennym typem architektonicznym są zabudowania wielkopolskie. Wśród nich jeden z najstarszych w Polsce drewnianych obiektów mieszkalnych – chałupa z Potrzebowa datowana na 1675 rok. W muzeum nie brakuje kontrastów np.: nieopodal dużej zagrody wielkopolskiej z początku XIX wieku stoi mała, biedna chałupka z Kargowej. Zdziwienie może budzić zagroda, jakie spotkamy na terenie dzisiejszej Rumunii. To dom tradycji bukowińskiej. Społeczność ta przybyła do dzisiejszego Województwa Lubuskiego po II wojnie światowej. To także specyfika tej placówki, że obok zabytków kultury materialnej niemieckiej i polskiej ludności autochtonicznej prezentowane są przedmioty pochodzące z Kresów II Rzeczpospolitej i innych regionów – tych, skąd po wojnie przybyli osadnicy. Znaczna część zbiorów pokazanych na ekspozycjach to dawne sprzęty rolnicze, meble, tradycyjne tkaniny i ubiory ludowe. Są to głównie wyroby rękodzielnicze, które świadczą o kunszcie, umiejętnościach, poczuciu piękna i wykorzystaniu środowiska naturalnego dla zaspokojenia potrzeb bytowych i estetycznych mieszkańców wsi. Stanowią one jeden z ważniejszych materialnych wyznaczników dziedzictwa regionalnego. Muzeum posiada w zbiorach bogatą kolekcję współczesnej sztuki ludowej oraz utrzymuje szerokie kontakty z twórcami działającymi w regionie.

Muzeum od ponad dwudziestu lat mieści się w dawnym pałacu rodu Kietliczów, zbudowanym w stylu renesansowym na początku XVII w. Wśród ekspozycji stałych wyróżnia się wystawa poświęcona badaniom na grodzisku kultury łużyckiej w Wicinie. Prezentowana jest tu ceramika, narzędzia pracy, przedmioty związane z kultem oraz biżuteria. Na szczególną uwagę zasługuje kopia słynnego skarbu scytyjskiego. Okres najstarszy ilustruje ekspozycja „Łowcy i rolnicy epoki kamienia na Środkowym Nadodrzu” (11000-1800 lat p.n.e). W pozostałych salach znajdują się przedmioty z okresu lateńskiego (IV-I p.n.e), rzymskiego (I-IV n.e) oraz wczesnego i późnego średniowiecza.

Zbiory Lubuskiego Muzeum Wojskowego liczą kilka tysięcy eksponatów związanych z historią wojskowości powszechnej i polskiej. Warte zobaczenia są dwie kolekcje, stanowiące ewenement w skali kraju - pierwsza z nich przedstawia ciężki sprzęt wojskowy, druga natomiast to kolekcja lotnicza. Wchodzące w ich skład eksponaty prezentowane są na terenie 4-hektarowego parku krajobrazowego, a także w pawilonie ekspozycyjnym. Szczególną atrakcję stanowi plenerowy mini-skansen fortyfikacyjny prezentujący polską, radziecką i niemiecką szkołę inżynierii wojskowej. W XIX-wiecznym pałacu znajdują się wystawy stałe: „Dawna Broń”, „Wojsko Polskie 1914-1945”, „Polskie Kobiety-Żołnierze”, „Wojsko Polskie po 1945 r.”, „Gabinet Myśliwski” oraz okolicznościowe wystawy czasowe. To już niestety koniec naszej podróży. Dziękujemy za wspólnie spędzony czas i mamy nadzieję, że zobaczone dzieła sztuki nie tylko się podobały, ale także skłoniły Was do refleksji.