Naszą wycieczkę rozpoczynamy od Winnego Wzgórza, czyli miejsca, z którego można podziwiać piękną panoramę Zielonej Góry. Na szczycie wzniesienia znajduje się słynna kawiarnia – Palmiarnia powstała w 1961 r. Została ona dobudowana do domku winiarskiego z początku XIX wieku wzniesionego przez Augusta Gremplera, założyciela winiarni i wytwórni szampana. Dawniej w regionie zielonogórskim stało kilkaset tego typu domków, służących głównie do przechowywania sprzętu i narzędzi potrzebnych do uprawy winnic. W latach 2007 – 2008 Palmiarnia została gruntownie przebudowana. Do dyspozycji turystów oddano dwa tarasy widokowe. Obecnie funkcjonuje tu restauracja pośród tropikalnej roślinności. Można w niej zobaczyć m.in.: palmy daktylowe, figowce, agawy czy drzewa kawowe. Poza egzotyczna florą znajdują się tu liczne akwaria z różnorodnymi gatunkami ryb, a także żółwi. W otoczeniu Palmiarni znajduje się historyczna winnica, nawiązująca do rozległych plantacji, pokrywających niegdyś wszystkie stoki podmiejskie. W ramach rewitalizacji Parku Winnego w 2018 r. powstała piwniczka winiarska z lokalnymi winami, liczne kaskady wodne, nowe nasadzenia winne, plac zabaw dla dzieci oraz labirynt z krzewów. Z Parku Winnego udajemy się na drugą stronę ulicy Wrocławskiej do Galerii Focus Mall.

Galeria Focus Mall to znacznie więcej niż zwykłe centrum handlowe. Powstało ono na bazie „Polskiej Wełny” - zakładu włókienniczego, którego początki sięgają XIX wieku i są związane z intensywnym rozwojem przemysłu włókienniczego. Dzięki zaadaptowaniu na galerię handlową „Polska Wełna” zyskała nowe oblicze zachowując elementy swojej historii. Wewnątrz tego kompleksu znajdziemy nie tylko sklepy, restauracje czy kino, ale także muzeum przemysłu włókienniczego. Z Galerii Focus Mall idziemy aleją Konstytucji 3 Maja do kolejnego punktu naszej trasy - Planetarium Wenus.

Budynek, w którym mieści się planetarium, został wybudowany w latach 60. XX wieku i przez blisko pięć dekad był jednym z najchętniej odwiedzanych kin w mieście. Obiekt zamknięto w 2008 roku, lecz po siedmiu latach powrócił na mapę atrakcji Zielonej Góry jako Planetarium Wenus – jeden z dwóch ośrodków edukacyjnych działających w ramach Centrum Nauki Keplera. Nowoczesne, cyfrowe Planetarium ma przybliżyć odwiedzającym tematykę gwiazd, planet i galaktyk poprzez niesamowite projekcje na olbrzymiej kopule. Poza tym znajdziemy tu również „Jaskinię Światła”, ekspozycję astronomiczną „Układu Słonecznego” oraz kawiarenkę. Po zwiedzeniu Planetarium wyruszamy w kierunku Starego Rynku aż do Wieży Łaziebnej.

To jeden z najstarszych zachowanych zabytków Zielonej Góry. Jest pozostałością po systemie dawnych obwarowań miejskich. 35 metrowa wieża stanowiła element zbudowanej pod koniec XV wieku trzeciej bramy miejskiej - Nowej. Na przestrzeni stuleci była ona wielokrotnie remontowana. W XVIII w. otrzymała barokowy hełm z latarnią. Pierwotna nazwa Łaziebna wzięła się od położonej w pobliżu łaźni miejskiej. Wśród Zielonogórzan funkcjonuje jednak druga, obiegowa nazwa - „Wieża Głodowa”. Warto zwrócić uwagę na figurkę Bachusika Odpadka wspinającego się po murze. Wieża Łaziebna znajduje się tuż obok Ratusza i Starego Rynku, które będą kolejnym punktem na naszej trasie.

Stary Rynek stanowi centralny punkt miasta już od XIII wieku. Przez stulecia był najważniejszym placem handlowym, przez który przebiegał też główny trakt komunikacyjny. Liczne pożary sprawiły, że zabudowa wokół Rynku, mimo że posadowiona na średniowiecznych działkach, pochodzi w większości z przełomu XIX i XX w. Uwagę przyciąga zwłaszcza kamienica „Pod Sową”, która wyróżnia się bogactwem zdobień. Najistotniejszym punktem zielonogórskiej Starówki jest oczywiście Ratusz. Obecny budynek w swej głównej części z wieżą, powstał w XV w., na co wskazuje odsłonięta spod tynku wnęka na fasadzie i piękne, zabytkowe wnętrza Informacji Turystycznej. Dzisiejszą klasycystyczną postać nadano mu w wyniku przebudowy pod koniec XVIII w . Gotycko – barokowy charakter zachowała tylko wieża, zwieńczona wysmukłym hełmem z trzema latarniami, nieco przechylonym w wyniku wymiany elementów konstrukcyjnych jego podstawy na początku XIX wieku. Po północnej stronie ratusza, pod powierzchnią deptaka, warto zobaczyć warstwy osadnicze z XIV w. oraz relikty dawnych budynków. Obok znajdują się kolejne figurki Bachusików (Ciekawek i Śpioszek), a do Rady Miasta usilnie próbuje dostać się Bachusik Pędzibeczek. Rynek wraz z ratuszem to najchętniej odwiedzane miejsce w Zielonej Górze. Krótki spacer ulicą Mariacką doprowadzi nas do Kościoła pw. Matki Bożej Częstochowskiej.

Znajdujący się tuż obok Rynku kościół pw. Matki Bożej Częstochowskiej zbudowano w połowie XVIII wieku, jako zbór ewangelicki, staraniem ówczesnego burmistrza W.B Kaufmanna. Świątynię wzniesiono w konstrukcji szachulcowej na planie krzyża greckiego. Murowaną wieżę dostawiono w 1828 r. Od końca II wojny światowej kościół służy parafii katolickiej. Wyróżnia się bogatym wyposażeniem i wnętrzem, opiętym 3-kondygnacyjnymi balkonami. Ponadto warto zwrócić uwagę na barokowy ołtarz, ufundowany przez zielonogórskich sukienników, barokową ambonę fundacji młynarza z Krępy, kamienną rokokową chrzcielnicę oraz szereg rzeźbionych płyt epitafijnych z XVIII w. Obraz w ołtarzu głównym jest kopią wizerunku Matki Boskiej Częstochowskiej – patronki Polski. Obchodząc kościół dojdziemy do Kurii Diecezjalnej i znajdującego się obok średniowiecznego fragmentu murów obronnych.

Zachowana część murów obronnych, które dawniej zamykały miasto pierścieniem o obwodzie 800 m., wskazuje, że fortyfikacje zbudowane były z kamienia polnego i miały wysokość ok. 6 m. Wzniesione zostały na przełomie XIV i XV wieku, w miejscu wcześniejszych umocnień drewniano-ziemnych. W XIX w. poddano je rozbiórce. Zachowany odcinek przetrwał, gdyż w XVIII w. dostawiono do niego budynek więzienia miejskiego, będący dziś siedzibą Kurii Diecezjalnej. Teraz cofniemy się kawałek do ulicy Adama Mickiewicza i skierujemy się do Konkatedry św. Jadwigi.

Najstarszy zabytek architektoniczny w mieście. Datowany jest na 2 poł. XIII w. Kościół ufundowany został przez księcia Konrada I głogowskiego, wnuczka św. Jadwigi. Mimo wielokrotnych remontów i rekonstrukcji po niszczących pożarach i katastrofie spowodowanej zawaleniem wieży (1776 r.), konkatedra zachowała swoje gotyckie elementy. Pod koniec XVIII wieku wzniesiono nową, klasycystyczną wieżę, którą podwyższono w roku 1832. Świątynia ma układ halowy, trójnawowy, z wyodrębnionym prezbiterium. Znajdują się tu m.in.: neogotyckie ołtarze, późnogotyckie rzeźby - św. Jadwigi i Anny Samotrzeć, barokowy chór oraz szereg kamiennych płyt epitafijnych. W nawie południowej można zobaczyć rysunek na tynku z wyobrażeniem Grobu Chrystusa w Jerozolimie (pocz. XVI w.).

Mieści się w budynku z 1931 r. zaprojektowanym przez berlińskiego architekta – Oskara Kaufmanna. Już przed II wojną światową w kompleksie znajdował się teatr z salą kinową, bank i sala obrad rady miejskiej. Po 1945 roku działał tu teatr amatorski oraz kino. W 1950 r. z inicjatywy Wojewódzkiej Rady Narodowej powstał Państwowy Teatr Ziemi Lubuskiej. W latach 60. nastąpiła zmiana nazwy na Lubuski Teatr im. Leona Kruczkowskiego, która obowiązuje do dziś. Idąc dalej aleją Niepodległości dotrzemy do Muzeum Ziemi Lubuskiej.

Muzeum Ziemi Lubuskiej to miejsce, które w łatwy i przystępny sposób pozwala poznać historię i kulturę tych terenów. Mieści się ono w budynku dawnego starostwa, wzniesionym w 1889 roku. Zbiory liczą ponad 17 tys. obiektów, a ich niewielka część pochodzi z dawnego niemieckiego Heimatmuseum, działającego w okresie przedwojennym. Eksponaty zgromadzone są na kilkunastu wystawach stałych m.in.: Muzeum Wina, które jest jedynym tego typu dziełem w Polsce, Muzeum Dawnych Tortur, gdzie można poznać okrutną historię procesów czarownic, a także Muzeum Zielonej Góry, gdzie obejrzeć możemy m.in. ciekawe makiety miasta. Po obejrzeniu muzeum kontynuujemy wędrówkę aleją Niepodległości, a następnie skręcamy w lewo docierając do ostatniego punktu naszej trasy.

Zaprojektowany został w latach 60. XIX w. Swój ostateczny kształt uzyskał w 1894 r. jako Kaiser Wilhelm Platz. Do I wojny światowej na placu stała rzeźba niemieckiego cesarza Wilhelma I. Zarekwirowano ją jednak na cele wojenne w 1917 roku. Po II wojnie światowej odsłonięto tu pomnik wdzięczności żołnierzom radzieckim. W latach 1945 – 1953 na placu istniał cmentarz wojenny. Później wzniesiono w tym miejscu monument polsko – radzieckiego braterstwa broni, według projektu Anny Krzymańskiej. Na początku lat 90. XX w. otrzymał on nową symbolikę, wyrażającą pamięć o bohaterach II wojny światowej. Poza pomnikiem uwagę przyciąga znajdująca się tu fontanna, a także kilka ciekawych okazów drzew m.in.: 300- letni dąb węgierski. Obecnie Plac Bohaterów jest popularnym punktem spotkań zielonogórzan. W tym miejscu kończymy nasz spacer. Mamy nadzieję, że nie tylko poznaliście najważniejsze punkty Zielonej Góry, ale przede wszystkim miło spędziliście czas.