Naszą podróż zaczynamy od Dworca Głównego PKP. Budynek powstał w połowie XIX wieku w stylu angielskiego neogotyku, nawiązującego do epoki Tudorów. Był to wtedy jeden z największych dworców kolejowych w Niemczech. To, co go wyróżnia, to wyjątkowa, zadaszona hala peronowa. Po niedawnej renowacji Dworzec Główny PKP prezentuje się znakomicie. Jednak legendy dotyczą tego, co niewidoczne, czyli schronów, bunkrów i tajnych podziemi. Według niektórych historii pod stacją w czasie II wojny światowej miał znajdować się pięciopoziomowy szpital. Krążą też opowieści o ukrytym pod ziemią drugim dworcu, z którego rzekomo miały być wywożone skarby albo tajna broń hitlerowców. Podobno pociągi mogły dojeżdżać aż do systemu tuneli w Górach Sowich. Prawdą natomiast jest, że w okolicach Dworca Głównego istniały dwa schrony i korytarze, które zostały zalane wodą. W holu stacji znajdziemy wszystko, czego nam potrzeba – restauracje, bankomaty, toalety, sklepiki z pamiątkami. Kiedy natomiast będziecie gotowi do dalszej podróży ruszamy w stronę centrum miasta, a konkretnie w okolice Teatru Lalek.

Od lat istnieją różne teorie dotyczące pojawienia się krasnoludków we Wrocławiu. Jedna z nich mówi, że przybyły one na pomoc mieszkańców, którzy byli dręczeni przez złośliwego Chochlika Odrzańskiego, płatającego ciągłe psikusy. Inni uważają, że krasnale pojawiły się dopiero w latach 80. XX wieku wraz z rysunkami antykomunistycznego ruchu happeningowego Pomarańczowej Alternatywy. Są też tacy, według których istoty te żyły tu już w czasach, gdy Wrocław był zaledwie niewielką osadą. Krasnoludki miały wtedy podobno pomagać ludziom w zamian za dach nad głową i okruchy chleba. Chociaż nie do końca wiadomo skąd się wzięły skrzaty, ani kiedy dokładnie przybyły do stolicy Dolnego Śląska, mieszkańcy Wrocławia szybko się z nimi zaprzyjaźnili. Dziś żyje tu ponad 300 krasnoludków i ciągle pojawiają się nowe. Przed nami są tzw. krasnale wodne, a wśród nich m.in.: Puszczający stateczki, Ogrodnik, Parasolnik czy Zbierający Wodę. Gwarantujemy Wam, że podczas naszego spaceru na pewno zauważycie jeszcze niejednego krasnoludka. Kolejny, o imieniu Bibliofil, znajduje się po drugiej strony ulicy koło Mediateki, obok której przejdziemy w drodze do następnego celu wycieczki, czyli Hotelu Monopol.

Hotel Monopol sam w sobie jest legendarny. Powstał on w 1892 roku w stylu Art Nouveau. Od samego początku spełniał on wymogi najbardziej luksusowych obiektów w Europie. Nic więc dziwnego, że to właśnie tu zatrzymywały się najsłynniejsze osobistości przebywające we Wrocławiu. Nocował tu Pablo Picasso, który w trakcie zorganizowanego podczas Wystawy Ziem Odzyskanych „Światowego Kongresu Intelektualistów w Obronie Pokoju” miał podobno rozdawać w barze narysowane przez siebie “gołąbki pokoju”. Obdarowywani, będący przekonani o niezwykłej cenie dzieła sztuki, nie zdawali sobie sprawy, że artysta użył atramentu sympatycznego, który traci barwę po krótkim czasie. Obecnie “Monopol” to pięciogwiazdkowy hotel, który skutecznie łączy nowoczesność z zabytkowymi elementami wnętrz. Spod hotelu udajemy się ulicą Świdnicką w kierunku Rynku, przechodząc na drugą stronę ul. Kazimierza Wielkiego, gdzie zobaczymy kolejnego krasnala.

Pomnik przedstawiający sympatycznego krasnoludka określany jest też jako Papa Krasnal lub Krasnal Major. Wykonany z brązu odlew wystawiony w latach 90. XX wieku, upamiętnia Pomarańczową Alternatywę - ruch antykomunistyczny słynący z ulicznych happeningów. „New York Times” napisał niegdyś: „Sołżenicyn zniszczył komunizm moralnie, Kołakowski filozoficznie, a Pomarańczowa Alternatywa estetycznie”. Jedną z najsłynniejszych akcji ruchu, któremu przewodził Waldemar „Major” Fydrych (stąd też inna nazwa pomnika - Krasnal Major), była operacja „Dzień św. Mikołajów” 6 grudnia 1987 roku. Wtedy też milicjanci zatrzymali kilkudziesięciu protestujących przebranych właśnie za Świętych Mikołajów. O wydarzeniu informowano we wszystkich najważniejszych światowych mediach. Rząd komunistyczny ośmieszał się poważnie reagując i często aresztując uczestników happeningów, m.in.: gdy ci rozdawali papier toaletowy czy chodzili w czapkach skrzatów z okazji Dnia Dziecka. To właśnie krasnoludki stały się symbolem Pomarańczowej Alternatywy, ponieważ działacze ruchu rysowali je wszędzie tam, gdzie władza zamalowywała antyrządowe napisy. Z ulicy Świdnickiej kierujemy się na plac Solny, gdzie na północnej pierzei mieści się obecna siedziba Gazety Wyborczej, a dawniej apteka „Pod Murzynem”.

Podobno już w średniowieczu istniała tu kamienica, w której mieściła się apteka. Z budynkiem związana jest jednak dość współczesna historia. Mianowicie jako model do odlania obecnej figury Murzyna, nawiązującej do dawnej nazwy tego miejsca, posłużył znany grafik Eugeniusz Get-Stankiewicz. Odlew okazał się na tyle dokładny, że oglądający go przypadkowo lekarz zdiagnozował u artysty przepuklinę pępkową. Inna, starsza opowieść, dotyczy żyjącego w XVI wieku aptekarza Jacobusa Krausa, a właściwie dwóch mumii, należących do niego. Jedna z nich (żeńska) znajduje się obecnie w Muzeum Człowieka we Wrocławiu. Natomiast druga (męska) została poddana sekcji przez Krausa. Plotki mówią, że aptekarz sproszkował ciało, dodając je do swoich medykamentów w celu zwiększenia skuteczności leków. Z placu Solnego, idąc przez Rynek i mijając kamieniczki Jasia i Małgosi dotrzemy pod kościół garnizonowy św. Elżbiety.

Ten trójnawowy kościół powstał w XIV wieku w miejscu dawnej romańskiej świątyni. Został ufundowany przez Bolesława III i wybudowany w stylu gotyckim. Początkowo należał on do katolików, jednak w XVI stuleciu przeszedł w ręce ewangelików. Podobno stało się tak w wyniku przegranej w karty przez Erharda Scultetusa - mistrza krzyżowców od Św. Macieja. Wieża budynku, która obecnie mierzy 91 m, dawniej sięgała 130 m, będąc w XV wieku najwyższą na Śląsku i jedną z najwyższych w ówczesnym świecie. W 1529 roku w czasie wichury hełm został strącony z jej szczytu. Według katolików miała to być boska kara za przejęcie kościoła przez ewangelików. Ci drudzy twierdzili jednak, że to znak od opatrzności, gdyż za sprawą aniołów, które uniosły spadający hełm nikomu (poza kotem), nie stała się krzywda. Inna historia związana z kościołem dotyczy buntu z XV wieku, kiedy to stracono 23 uczestników, którzy zabili kilku radnych i burmistrza. Pochowano ich pod płytami, które wytyczają ścieżkę z Rynku do wejścia do świątyni, tak aby dusze buntowników nigdy nie zaznały spokoju, deptane przez przechodniów. Zanim pójdziemy dalej, polecamy wejść na szczyt wieży i z tarasu widokowego zobaczyć wspaniałą panoramę Wrocławia, a także obejrzeć wnętrze kościoła garnizonowego wraz z „Mauzoleum Pamięci Polskiego Państwa Podziemnego i Armii Krajowej”.

Na wewnętrznym dziedzińcu budynku Instytutu Kulturoznawstwa Uniwersytetu Wrocławskiego mieści się płaskorzeźba skamieniałych tancerek, z którą wiąże się kolejna legenda. Otóż, dawno temu mieszkała tu wdowa po szewcu wraz z dziewięcioma córkami. Maria, bo tak nazywała się kobieta, dobrze radziła sobie w prowadzeniu warsztatu po śmierci męża, jednak miała kłopoty z samodzielnym wychowaniem krnąbrnych i lekkomyślnych panien. Dziewczyny spędzały całe dnie na flirtach, spacerach i zabawach, w czasie których prezentowały swoje umiejętności taneczne i wokalne. Nie doceniały one pracy matki i zaniedbywały swoje obowiązki. Maria długo znosiła zachowania córek, jednak, gdy postanowiły one iść na tańce w Wielki Piątek, wpadła w gniew i zamknęła je na piętrze. Siostry wymyśliły, że wyjdą przez okno. Kiedy zaczęły schodzić, natychmiast skamieniały. Czemu więc na płaskorzeźbie widzimy nie dziewięć, a czternaście postaci? Podobno muza Talia, będąca pod wrażeniem artystycznych dokonań dziewcząt namówiła Chronosa - boga czasu oraz nimfy, by wspólnie dołączyli do skamieniałych tancerek, oddając tym samym hołd dla umiejętności dziewcząt, które radowały swoimi występami uczestników zabaw.

Znajdująca się na Placu Uniwersyteckim fontanna Szermierza stanowi dość frywolny element, zwłaszcza na tle budynków uczelni. Została ona zaprojektowana przez berlińskiego profesora ASP – Hugo Lederera na początku XX wieku. Według legendy przedstawia ona młodego człowieka, który - pod wpływem alkoholu - przegrał w karty cały swój majątek, razem z ubraniem. Jedyne co mu pozostało to szpada - symbol jego szlachectwa. Krążą historie, że Szermierz to sam autor rzeźby. Podobno miała być ona przestrogą dla wrocławskich studentów, aby nie łączyli alkoholu i hazardu. Warto też wspomnieć o maskach zdobiących czaszę fontanny. Według pogłosek są to twarze profesorów uczelni, a tryskająca z nich woda symbolizuje potok słów, który wydobywa się z ust prowadzących wykłady. Spod Szermierza przechodzimy tunelem pod gmachem głównym Uniwersytetu i wchodzimy na most Uniwersytecki. W połowie jego długości stoi Powodzianka, czyli kolejna rzeźba na naszej trasie.

Rzeka Odra od zawsze miała istotny wpływ na historię i rozwój Wrocławia. Według jednego z podań to właśnie nad tą rzeką mieli spotkać się czeska księżniczka Dobrawa i Mieszko I. Wtedy też podobno doszło do zaręczyn, podczas których wrzucono do wody posążki pogańskich bogów, co zapoczątkowało zwyczaj topienia marzanny. Jednak z Odrą wiążą się również tragiczne sytuacje, jak chociażby powódź z 1997 roku. Właśnie tego wydarzenia dotyczy pomnik Powodzianki, znajdujący się pośrodku Mostu Uniwersyteckiego, będącego właściwie zespołem dwóch mostów poprowadzonych nad dwiema odnogami rzeki – Północną i Południową. Rzeźba wykonana została przez Stanisława Wysockiego i przedstawia kobietę z książkami, która symbolizuje ratowanie zbiorów bibliotecznych Uniwersytetu i upamiętnia walkę wrocławian z olbrzymią powodzią. Stolica Dolnego Śląska słynie z ogromnej ilości mostów, nic więc dziwnego, że następny punkt wycieczki to znowu jedna z przepraw na Odrze, a konkretnie Mosty Młyńskie.

Zespół dwóch mostów łączący Wyspą Młyńską z Wyspą Piasek oraz ze stałym lądem – prawym brzegiem rzeki. Swą nazwę zawdzięczają młynom znajdującym się w pobliżu: młynowi Maria i Bożego Ciała (później Feniks). Dawniej rozkład przepraw rzecznych wyglądał tu inaczej, ponieważ śródmiejski węzeł wodny różnił się od obecnego (m.in.: istniała wyspa św. Klary, a Ostrów Tumski był wyspą nie tylko z nazwy). To właśnie w tym miejscu na początku XVI wieku, na polecenie Świętej Inkwizycji odbyła się tzw. “próba wody”. Kobietę oskarżoną o czary wiązano i zawiniętą w obszerny, czerwony płaszcz wrzucono do wody. Wierzono, że jeśli skazana osoba nie utonie, oznacza to, że Bóg uratował niewinną osobę. Pewnego razu tak też się stało. Rzekoma czarownica została uniesiona z prądem na mieliznę i przeżyła. To właśnie wydarzenie bez wątpienia przyczyniło się do upadku inkwizycji we Wrocławiu. Z Mostów Młyńskich idąc przez most Tumski dotrzemy do najstarszej części Wrocławia, czyli Ostrowa Tumskiego, gdzie czeka na nas m.in.: kościół św. Krzyża.

Kościół św. Krzyża jest wyjątkowy ze względu na swoją koncepcję architektoniczną. Stanowi jedyny w Polsce i jeden z nielicznych w Europie przykładów świątyni dwupoziomowej. Jego historia zaczęła się w XIII wieku. Wtedy też książę Henryk IV Probus miał długotrwały spór z wrocławskim biskupem Tomaszem II, co w efekcie doprowadziło do wygnania duchownego z miasta. Gdy po dwóch latach zwaśnione strony pogodziły się, władca obiecał wznieść z tej okazji kościół pod wezwaniem św. Bartłomieja - patrona swojego rodu. Jednak w trakcie budowy z ziemi wykopano niezwykły korzeń, który kształtem przypominał krzyż z postacią Jezusa. Biskup uznał to za znak i stwierdził, że świątynia powinna być pod wezwaniem św. Krzyża. Henryk Probus nie chcąc łamać wcześniejszego przyrzeczenia zdecydował o postawieniu dwóch kościołów - na dole św. Bartłomieja, a na nim św. Krzyża. Tuż obok świątyń mieści się pomnik św. Jana Nepomucena.

Pomnik św. Nepomucena powstał w I połowie XVIII wieku. Jego autorem jest Jan Jerzy Urbański, a projekt stworzył ChristophTausch - jezuicki malarz, rzeźbiarz i architekt, pochodzący z Austrii. Warto zaznaczyć, że jest to największy na świecie posąg Jana Nepomucena. Został on wykonany z piaskowca, w stylu barokowym. Na cokole umieszczono reliefy przedstawiające sceny z życia męczennika. Ze świętym wiąże się też pewna legenda. Otóż był on spowiednikiem królowej Zofii, żony króla czeskiego Wacława. Władca domagał się od Jana Nepomucena, by ten zdradził mu sekrety małżonki. Gdy spotkał się z odmową, kazał utopić kapłana w Wełtawie. Rzekomo w miejscu, w którym ciało zniknęło w rzece, pojawiło się pięć gwiazd symbolizujące cnoty męczeńskie. Stąd też aureola nad głową świętego złożona właśnie z pięciu gwiazd. Co ciekawe, istnieje też druga legenda dotycząca tego pomnika. Otóż dwa z ośmiu aniołków zamiast zwyczajnych kręconych loczków są łyse. Podobno to uczeń Urbańskiego - Gotfryd, który był odpowiedzialny za ich wyrzeźbienie, chciał w ten sposób uczcić niedawne narodziny swojego syna. Gdy mistrz się o tym dowiedział, zwolnił młodego pomocnika. Dopiero kiedy sam zobaczył uśmiechniętą twarz niemowlęcia, przyjął Gotfryda ponownie do pracy i, dla zachowania proporcji, kazał umieścić drugą łysą główkę aniołka. Spod pomnika Nepomucena ruszamy do Katedry św. Jana Chrzciciela

Katedra to jeden z najcenniejszych i najbardziej charakterystycznych zabytków Wrocławia. Zbudowana na przełomie XIII i XIV wieku uchodzi za pierwszy w pełni gotycki kościół na ziemiach polskich. Obecna budowla to trójnawowa bazylika z dwoma prawie stumetrowymi wieżami. Wewnątrz na uwagę zasługują zwłaszcza kaplice: gotycka Mariacka i barokowa św. Elżbiety. Z kolei na elewacji, na południowej wieży katedry, od strony Odry, można dostrzec kamienną głowę. Legenda głosi, że należy ona do czeladnika Henryka, który zakochał się w Barbarze, jedynej córce złotnika Franciszka. Mistrz odrzucił prośbę biednego chłopaka dotyczącą ręki Barbary. Młodzieniec postanowił dołączyć do zbójników, by w ten sposób zdobyć bogactwo. Po kilku latach wrócił do miasta ze skarbami. Franciszek dowiedział się skąd pochodzi majątek byłego czeladnika i ponownie odmówił Henrykowi. Ten w akcie zemsty podpalił dom złotnika i pobiegł na wieżę, by podziwiać efekty swojego czynu. Gdy wyglądał przez okno, mury zacisnęły się wokół jego głowy. I tak młodzieniec został uwięziony na zawsze. Jest też druga historia związana z katedrą, a konkretnie z rzeźbami przed wejściem. Tradycja mówi, że jeśli kobieta chce znaleźć miłość swojego życia musi dotknąć lwa, mężczyzna natomiast orła. Co ciekawe, jeśli przyjrzymy się lwu, zobaczymy, że nie ma on grzywy. Podobno kamieniarz pokłócił się z zamawiającym, który nie chciał wypłacić całej kwoty za wykonaną pracę. Rzeźbiarz uderzył w posąg, chcąc go zniszczyć, ale niespodziewanie odpadła tylko grzywa. Powszechnie uznano, że była to właśnie ta część dzieła, za którą nie uiszczono zapłaty.

Kluskowa Brama mieści się obok kościoła św. Idziego, który jest najstarszym, w pełni zachowanym budynkiem miasta, a jednocześnie najstarszą czynną świątynią. Powstał on na początku XIII wieku w stylu późnoromańskim. Legenda dotycząca arkady łączącej kościół z XVI-wieczną kapitułą, należy do najsłynniejszych opowieści związanych ze stolicą Dolnego Śląska. Na szczycie bramy znajduje się nieforemna kamienna kula, która wyglądem przypomina kluskę. Skąd się tam wzięła? Otóż dawno, dawno temu w podwrocławskiej miejscowości Zielony Dąb mieszkał chłop Konrad z żoną Agnieszką. Kobieta słynęła z przyrządzania najlepszych klusek śląskich. Gdy zmarła, Konrad nie miał co jeść, gdyż nic nie smakowało mu tak jak potrawy małżonki. Pewnego dnia mężczyzna udał się do Wrocławia na targ i zasnął obok kościoła św. Idziego. We śnie zobaczył Agnieszkę, która powiedziała, że podaruje mu magiczny kociołek, zapełniający się kluskami. Postawiła jednak warunek - Konrad codziennie musiał zostawić jedną kluskę na dnie naczynia. Po obudzeniu chłop ujrzał garnek pełen swojej ulubionej potrawy. Na ten widok szybko zapomniał o nakazie żony i nie mogąc się powstrzymać postanowił zjeść wszystko. Wtedy ostatnia kluska ożyła, uciekła na szczyt bramy i zamieniła się w kamień, a kociołek na zawsze pozostał już pusty. Kościół św. Idziego wraz z Bramą Kluskową to nasz ostatni punkt na zabytkowym Ostrowie Tumskim. Teraz udamy się na jeden z najważniejszych i najciekawszych wrocławskich mostów tzn. Most Grunwaldzki.

Wrocław nie bez powodu nazywany jest Wenecją Północy. Określenie to zawdzięcza bardzo dużej ilości przepraw rzecznych. Powstał on w 1910 roku i początkowo nazywano go Cesarskim (Kaiserbrücke) w hołdzie ostatniemu niemieckiemu cesarzowi Wilhelmowi II, który dokonał jego otwarcia. Po wcieleniu Wrocławia do granic Polski, ze względu na skojarzenie daty zakończenia jego budowy z 500. rocznicą bitwy pod Grunwaldem, uzyskał on swoją obecną nazwę. W momencie oddania był drugim najdłuższym mostem w Niemczech. To właśnie z powstawaniem przeprawy wiąże się legenda. Według niej autor projektu stwierdził, że pomylił się w obliczeniach i przerażony faktem, że innowacyjna budowla nie utrzyma obciążenia, postanowił się powiesić na swojej konstrukcji dzień przed otwarciem. Historia ta jednak nie ma w sobie zbyt wiele prawdy. Jej źródłem jest najprawdopodobniej fakt, że architekt mostu, miejski radca budowlany Richard Pluddemann, zmarł z powodu choroby, nie dożywając końca inwestycji. Istnieje jeszcze inna ciekawostka łącząca się z tą przeprawą. Podobno w latach 50. XX wieku pod mostem przeleciał samolot kierowany rzekomo przez Stanisława Maksymowicza, słynącego z szalonych pomysłów, który chciał w ten sposób zaimponować swojej dziewczynie. Sam pilot tego nie potwierdził (zwłaszcza, że tego typu akrobacje były i są zabronione), ale nigdy też temu nie zaprzeczył. Z mostu Grunwaldzkiego kierujemy się w stronę kościoła św. Wojciecha, mijając po drodze m.in.: Panoramę Racławicką i Muzeum Architektury.

To jeden z najstarszych kościołów Wrocławia. Pierwsza świątynia powstała w tym miejscu już na początku XII wieku. Obecny, gotycki charakter nadano jej w czasie odbudowy w 1250 roku, która była niezbędna po zniszczeniach dokonanych w czasie najazdu Mongołów. To właśnie wtedy dla miasta zasłużył się błogosławiony, dominikański przeor Czesław Odrowąż, spoczywający w alabastrowej trumnie w barokowej kaplicy tego kościoła. Zgodnie z legendą, gdy wojska Batu-Chana były bliskie zdobycia Wrocławia, duchowny kazał ludziom schować się na Ostrowie Tumskim. Kiedy najeźdźcy szykowali się do ataku przez Odrę, za sprawą modlitw bł. Czesława z nieba na Mongołów zaczął się lać ogień niebieski. Przerażona armia uciekła, a część ocalałych z ordy postanowiła nawet przyjąć religię chrześcijańską. Inne opowieści o dominikańskim przeorze mówią, jakoby miał on przeprawić się przez Odrę na swoim płaszczu, a także wskrzesić martwe od siedmiu dni dziecko. Spod świątyni św. Wojciecha idziemy ulicą Wita Stwosza w stronę Rynku, docierając do kościoła Marii Magdaleny.

Obok Katedry św. Jana Chrzciciela i kościoła św. Elżbiety należy do najważniejszych świątyń Wrocławia. Był to pierwszy kościół parafialny, w którym dawniej skupiała się większość kolonistów niemieckich. Współczesny kształt bazyliki bez transeptu(nawa poprzeczna, która w kościołach na planie krzyża stanowi jego ramiona) i gotycki styl został mu nadany w połowie XIV wieku. Jedynie dwie monumentalne wieże zbudowano w XV stuleciu. Między nimi znajduje się punkt widokowy zwany „Mostkiem Pokutnic” lub „Mostkiem Czarownic”, z którym wiąże się jedna z najsłynniejszych wrocławskich legend. To właśnie tu swą karę miały odbywać próżne panny, które marnowały czas na zabawach i flirtach, za nic mając sobie domowe obowiązki i wyjście za mąż. W ramach pokuty muszą one przez wieczność zamiatać Mostek Czarownic. Drugie podanie dotyczy z kolei dzwonu grzesznika. Wykonać miał go Michael Wilde, najlepszy ludwisarz w mieście. Gdy przygotował już formę i zmieszał materiały wyszedł się posilić, każąc swojemu czeladnikowi by ten pilnował ognia pod tyglem z roztopionym spiżem i nic więcej nie ruszał. Młodzian przez nieostrożność otworzył jednak zawór i płynny metal popłynął do formy. Rozwścieczony mistrz zabił ucznia będąc przekonanym, że zepsuł on jego pracę. Okazało się jednak, że dzwon wyszedł doskonale. Ludwisarz sam poddał się karze i został stracony. Przed śmiercią miał tylko jedno życzenie: chciał usłyszeć brzmienie swojego dzieła. Od tamtego czasu w dzwon bito podczas ostatniej drogi wszystkich skazańców.

Naszą trasę szlakiem legend kończymy w sercu miasta, czyli na wrocławskim Rynku. Na jego środku znajduje się jeden z najlepiej zachowanych historycznych ratuszy w Polsce. Tu też mieści się Piwnica Świdnicka - podobno najstarsza, bo średniowieczna restauracja w Europie. Dawny napis wewnątrz lokalu, którego nazwa wywodzi się od miasta, skąd pierwotnie sprowadzano jęczmienne piwo, głosił, że "Kto nie był w Piwnicy Świdnickiej, ten nie był we Wrocławiu". Nad wejściem możemy zobaczyć dwie płaskorzeźby - pijanego mężczyzną i jego żonę, czekającą z pantoflem w dłoni. To przestroga dla tych, którzy nie znają umiaru w kosztowaniu złocistego trunku. Warto też wspomnieć o zagadce: „Gdzie we Wrocławiu wóz nad wozem przejeżdżać może?" Odpowiedzią jest tunel, łączący restaurację z browarem zlokalizowanym w stojącej naprzeciwko kamienicy „Pod Złotym Dzbanem”. Co ciekawe dawniej zakazane były tu gry w karty, palenie tytoniu i przeklinanie, a za tłuczenie kufli płaciło się karę. W tym miejscu, które jest odwiedzane przez przyjezdnych od setek lat, żegnamy się z Wami. Jak mogliście się przekonać, Wrocław to miasto pełne legend, nie tylko tych sprzed wieków, ale też wielu ciekawych współczesnych historii. Mamy nadzieję, że wspólnie udało się nam odkryć chociaż część tajemnic skrywanych przez stolicę Dolnego Śląska. Zdjęcie By Jacek Halicki - Praca własna, CC BY 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=56363211