Podróż zaczynamy przy jednym z najbardziej rozpoznawalnych oraz najstarszych zabytków Gorzowa - katedrze, która sięga rodowodem XIII wieku. Jej główna część wykazuje cechy stylu gotyckiego, jednak ze względu na liczne transformacje w jej architekturze znaleźć można starsze, romańskie fragmenty oraz późniejsze - barokowe. Również sama nazwa uległa zmianie, z funkcjonującej pierwotnie Katedry Maryi Panny i Jedenastu Tysięcy Świętych Dziewic po znaną do dziś Katedrę Wniebowstąpienia Najświętszej Maryi Panny. Z pewnością warto zwrócić uwagę na znajdujący się wewnątrz renesansowo - manierystyczny ołtarz główny w formie tryptyku. Część pierwsza przytacza scenę ostatniej wieczerzy, druga - ukrzyżowanie, natomiast trzecia - Jonasza w paszczy wieloryba. Okalające ołtarz skrzydła boczne przedstawiają figury dwunastu apostołów. Zaraz nieopodal znajduje się Stary Rynek. To miejsce specyficzne, gdyż określający je przymiotnik istnieje jedynie w samym zapisie. To właśnie na nim znajduje się kolejny punkt naszej trasy.

Fontanna Pauckscha nazwana została na cześć przedsiębiorcy gorzowskiego (Hermanna Pauckscha), który ufundował ją pod koniec XIX wieku. Wojna odcisnęła piętno na konstrukcji wodotrysku (została ona zdemontowana i przetopiona). Jej obecna forma jest wierną rekonstrukcją pierwowzoru. Zgodnie z nim rzeźba przedstawia kobietę, zwaną także Bamberką, która na barkach niesie drewniane nosidło na wodę (koromysło). To nie tylko symbol pracowitości, ale i podkreślenie istoty rzeki Warty, która od zawsze odgrywała znaczącą rolę w życiu miasta. Dziecięce figury odnoszą się kolejno do podstaw ówczesnej gospodarki miasta. Tak oto chłopiec z kołem zębatym i młotem nawiązuje do przemysłu, wędkująca dziewczynka do rybołówstwa, a dziewczynka ze statkiem i siatką - do żeglugi. Po drugiej stronie ul. Sikorskiego znajduje Wełniany Rynek i tam też się udajemy.

Na Wełnianym Rynku odbyć można prawdziwą podróż w czasie. Wystarczy wstąpić do Bimby - repliki zabytkowego tramwaju, który pełni dziś rolę atrakcji turystycznej. Wiernie bowiem oddaje on dawny charakter pojazdu. Jest on również siedzibą Miejskiego Centrum Informacji, gdzie m.in.: można kupić pamiątki, wyroby lokalnych artystów, a także przedmioty wykonane w ramach Warsztatów Terapii Zajęciowej. Jeśli chcesz przywieźć bliskim coś szczególnego z Gorzowa, z powodzeniem to tu nabędziesz! Gdy się rozejrzysz, z pewnością dostrzeżesz miejską studnię, której daszek wieńczy figura czarownicy. Jest ona symbolem palonych na stosie kobiet, w czasach inkwizycji. Obecna forma to rekonstrukcja pierwowzoru, który uległ niszczącym siłom II wojny światowej. Studnię wzniesiono na nowo w roku 1997. Na uwagę zasługuje też związana z tym miejscem pewna legenda. Mówi ona, że dawno temu żadna spośród trzech sióstr nie chciała poślubić starego kawalera. W zemście rozpuścił on plotkę, jakoby dziewczęta były czarownicami. To spowodowało, że zostały one spalone, a ich matka, w akcie rozpaczy, rzuciła się do studni. Dosłownie kilka kroków stąd przy ul. Zabytkowej podziwiać możemy mury obronne.

Drugim najstarszym zabytkiem Gorzowa Wielkopolskiego, zaraz po Katedrze NMP, są mury obronne. Ciężko wskazać na dokładną datę ich wzniesienia, jednak wszelkie wzmianki historyczne upatrują ich początku w drugiej połowie XIII wieku, kiedy to zakładano Landsberg an der Warthe. Z upływem kolejnych stuleci fortyfikacje traciły na znaczeniu. Od roku 1819 bramy miasta przestały być zamykane, a niektóre części obwarowań, wraz z rozrastaniem się i przebudową Gorzowa, sukcesywnie wyburzano. Z niegdysiejszych 4400 m, obecnie zachowało się jedynie 130 m, pełniących rolę atrakcji turystycznej. Spod pozostałości murów kierujemy się ulicą Strzelecką, aż dotrzemy do „Parku Róż”.

Park Wiosny Ludów, zwany także „Parkiem Róż”, uznany jest za najpiękniejszy gorzowski park, a dodatkowo leży w samym sercu miasta. Założony został wraz z początkiem XX wieku. Nosił wówczas nazwę cesarza Wilhelma, by z czasem stać się parkiem miejskim, a po wojnie doczekać się miana, pod którym znany jest po dziś dzień. Rosną tu między innymi różowe kasztanowce, topole, cypryśniki błotne, a także platany klonolistne. Skąd więc druga nazwa tego zielonego obszaru? Otóż w roku 1926 stworzono tu ogród różany, sprawiając, że kwiaty stały się nieodłącznym elementem krajobrazu i cieszą oczy spacerujących już od kilku pokoleń. Ze względu na romantyczny charakter jest to znakomite miejsce na randkę. Z powodzeniem można tu także spędzić czas z rodziną, gdyż pośród alejek znajdują się place zabaw. Ważna informacja - park jest oświetlony, dlatego spokojnie można tu spacerować wieczorami. Park opuszczamy od strony ul. Sikorskiego, na której znajduje się kolejny punkt naszej trasy.

Jeżeli spytasz mieszkańca Gorzowa o miejscowy przysmak, z którego słynie miasto z pewnością opowie Ci o bułce z pieczarkami z ulicy Sikorskiego. Ta teoretycznie bardzo prosta przekąska - pszenne pieczywo nadziewane farszem z cebuli i pieczarek, dzięki charakterystycznej mieszance przypraw nabiera niepowtarzalnego smaku, którym delektują się nie tylko gorzowianie, ale również mieszkańcy okolic, którzy nie wyobrażają sobie wizyty w stolicy województwa lubuskiego bez skosztowania słynnej buły. Obowiązkowy punkt dla każdego smakosza, który odwiedza miasto. Po spożyciu posiłku kierujemy się na południe, na nadwarciańskie bulwary.

Ciągnące się wzdłuż prawego brzegu Warty bulwary to jedno z najbardziej czarujących miejsc w Gorzowie. Stanowią one również najdłuższy ciąg spacerowy w mieście, przecinając na całej długości tylko jedną ulicę. Ich układ oraz architektura to w dużej mierze pozostałości koncepcji urbanistycznej przedwojennego Landsberga (niem. nazwa Gorzowa Wielkopolskiego). Bulwary oddzielone są od reszty miasta zabytkową estakadą kolejową, w której mieszczą się liczne kawiarnie, puby oraz restauracje, charakteryzujące się specyficznym klimatem. Spacerując wzdłuż Warty z pewnością zauważycie zasiadającego na bulwarach Janusza Gorzowskiego.

Niewątpliwą ciekawostką z pogranicza turystyki i designu jest słynna postać Janusza Gorzowskiego. Rzeźby, która do złudzenia przypomina żywego człowieka. Człowieka, który na modłę plażowicza, w krótkich spodenkach, klapkach i kapeluszu, oddaje się lekturze, siedząc na leżaku. Janusz Gorzowski rezyduje na bulwarze Wschodnim od roku 2014, kiedy to został powołany do życia przez dwie gorzowskie artystki – Ewę Bone i Ewę Kozubal. Jest to część projektu o nazwie Genius Fluminis, co w prostym przekładzie oznacza geniusza rzeki. Oprócz tego, w skład galerii wchodzą rzeźby: Patrzący na drugi brzeg oraz dwa mobilne, pływające dzieła autorstwa Andrzeja Moskaluka i Adama Garnka. W kolejnych latach do realizacji swoich prac zapraszani mają być kolejni artyści. Idąc dalej natrafimy na mural Kasety Stilonowskie, mieszczący się na budynku przy ul. Spichrzowej 3.

Na ścianie jednego z budynków przy ul. Spichrzowej widnieje mural autorstwa Leszka Miszty Michty, przedstawiający kultowy produkt rodem z czasów PRL - kasety stilonowskie. Projekt dzieła wyłoniony został w ramach konkursu, na który nadesłano aż 140 prac. Przedstawia on sześć kaset, produkowanych swego czasu przez gorzowskie Zakłady Włókien Chemicznych Stilon. C-60, C-90 oraz C-120, to czas zapisu na każdej z nich. Leszek Michta podjął się nie tylko wykonania projektu, ale i przeniesienia go później na mury kamienicy. Stowarzyszenie Sztuka Miasta, odpowiedzialne za całe przedsięwzięcie, ma jeszcze w zanadrzu niejeden pomysł na urozmaicenie ulic Gorzowa. Kontynuując spacer bulwarami, jesteśmy w stanie dotrzeć w okolice gorzowskiego teatru.

Juliusz Osterwa był aktorem i reżyserem, postacią zasłużoną dla polskiego teatru oraz popularyzatorem polskiej literatury dramatycznej. Budynek, w którym działa teatr jego imienia, powstał w II poł. XIX wieku. Wojna nie odcisnęła piętna na samej budowli, dzięki czemu jest ona uznawana za jedną z najbardziej okazałych w mieście. Na przestrzeni lat odbywały się w tu koncerty, występy o charakterze amatorskim oraz liczne premiery liczne premiery teatralne, koncerty oraz występy o charakterze amatorskim. Instytucja ta miała swoje chwile świetności, jak i gorsze momenty. Teatr zawsze jednak był miejscem cenionym przez mieszkańców miasta, a jego repertuar pozwalał każdemu na znalezienie czegoś odpowiedniego. Spod teatru już tylko chwila do Muzeum Lubuskiego. Traficie tam, idąc ulicą Ogrodową.

Willa Gustava Schrödera, niegdysiejszego fabrykanta i właściciela licznych gorzowskich posesji, jest obecnie jedną z najcenniejszych pozycji zabytkowego dobytku miasta. Zasadniczo jest to cały kompleks willowo - ogrodowy, który stanął na Ziemi Lubuskiej na przełomie 1903 i 1904 roku. Pełniący rolę mieszkalnej enklawy, po wojnie przekazany został na rzecz utworzenia w nim Muzeum Ziemi Lubuskiej, zwanym dziś po prostu Muzeum Lubuskim. Muzeum, które w eklektycznej bryle, z elementami neobaroku, skrywa historię miasta i okolic i zaprasza do zwiedzania. Kierując się na północ ulicą Dziewięciu Muz, dojdziemy do niesamowitego budynku Filharmonii Gorzowskiej

Budowę Filharmonii Gorzowskiej rozpoczęto w roku 2009. Po dwóch latach można już było cieszyć się z dóbr, jakie oferuje - tak mieszkańcom miasta, jak i przyjezdnym.Obiekt dysponuje dwoma salami koncertowymi. Pierwsza z nich - główna liczy 598 miejsc, druga - kameralna 150. Pozostałe cztery sale to sale prób - po dwie dla sekcji dętej i smyczkowej. Zastosowanie wysokiej technologii (mobilne reflektory akustyczne, kurtyna akustyczna, zmienne dyfuzory sceniczne, tło odbijające lub pochłaniające dźwięki - w zależności od potrzeb) sprawia, iż jest to pierwsza w Polsce sala koncertowa o zmiennym scenariuszu dźwiękowym. Działa tu również pierwsza gorzowska orkiestra, dla której grają muzycy etatowi, wywodzący się z różnych miejsc globu - Japonii, Niemiec, Włoch, Południowej Afryki oraz oczywiście z Polski. Filharmonia debiutowała IX Symfonią Ludwiga van Beethovena pod batutą Piotra Borkowskiego. Na dzień dzisiejszy dysponuje szerokim repertuarem, w którym znajdziemy koncerty, festiwale, a także cykle muzyczne o charakterze familijnym. Spod filharmonii wracamy w kierunku Warty. Przekraczamy ją mostem Staromiejskim, po którego drugiej stronie znajduje się bardzo nietypowa budowla.

Gorzowska Dominanta to bardzo charakterystyczne miejsce, które urozmaica oblicze miasta. Zlokalizowana w okolicy mostu Staromiejskiego, pełni funkcję przede wszystkim artystyczną. Ażurowa konstrukcja jest podświetlona, a ponadto wieńczy ją przestrzenna kopuła. Na szczycie Dominanty mieści się punkt widokowy, z którego podziwiać można panoramę Starego Miasta. Pod nią natomiast znajduje się przejście podziemne i lokale handlowo-usługowe. Spod Dominanty ruszamy Wałem Okrężnym do gorzowskiego portu, gdzie cumuje bardzo interesujący statek.

Lodołamacz Kuna to najstarszy pływający tego typu statek na świecie. Powstał on w 1884 roku w Gdańsku, chociaż wtedy nosił inną nazwę - Ferse, będącym po niemiecku określeniem rzeki Wierzyca. Jego zadaniem było łamanie lodu na rzekach, umożliwiając żeglugę innym jednostkom wodnym w okresie zimowym. W 1940 roku przemianowano go na Marder, co w języku polskim oznacza właśnie Kuna. Ciekawostką jest, że statek aż pięciokrotnie zmieniał banderę, mimo że obszar jego działań praktycznie pozostawał taki sam. Warto też wspomnieć, że lodołamacz zatonął w basenie stoczniowym w Gorzowie w 1981 roku i przeleżał na dnie prawie 20 lat. W 2000 roku wyłowiono go i poddano renowacji. Obecnie pełni on rolę pływającego muzeum, którego celem jest edukacja kulturalno-historyczna dotycząca żeglugi śródlądowej, ekologii i regionu. Po obejrzeniu podążamy wzdłuż kanału Ulgi do ostatniego punktu naszej trasy.

Stal Gorzów to jedna z najbardziej utytułowanych drużyn żużlowych w Polsce. Wyścigi z udziałem 9-krotnego mistrza Polski odbywają się na stadionie imienia Edwarda Jancarza - byłego zawodnika tego klubu, który wielokrotnie stawał na podium zarówno podczas rozgrywek krajowych, jak i międzynarodowych. Obiekt powstał już w 1951 roku, co potwierdza długą żużlową tradycję w Gorzowie. Obecnie stadion może pomieścić ponad 15 tysięcy osób, sprawiając że Stal ma w ostatnich latach najwyższą frekwencję w Polsce. Zwłaszcza Derby Ziemi Lubuskiej, czyli pojedynki z lokalnym rywalem - Falubazem Zielona Góra, wzbudzają olbrzymie emocje i powodują, że obiekt zapełnia się po same brzegi. W tym miejscu przychodzi nam również się pożegnać. Mamy nadzieję, że podobnie jak nas, zachwyciła Was różnorodność Gorzowa oraz spodobały się Wam odwiedzone miejsca. Zachęcamy również do sprawdzenia innych tras, które w bardziej szczegółowy sposób przybliżą różne aspekty miasta.