Pierwsze kroki skierujemy do Muzeum Lubuskiego im. Jana Dekerta. To najstarszy tego typu obiekt na terenie ziemi lubuskiej. Od 1945 roku wypełnia swoją misję gromadzenia i szerzenia dziedzictwa kulturowego. Tworzy ono integralną całość, na którą składają się: zespół willowo-ogrodowy z początku XX wieku, spichlerz z drugiej połowy XVIII wieku (który dzisiaj jeszcze odwiedzimy), Zagroda Młyńska w Bogdańcu, a także Gród Santocki w Santoku. W licznych działach tematycznych (m.in.: sztuki dawnej, sztuki współczesnej, etnografii, historii regionu czy archeologii) zbiory są archiwizowane, opracowywane, a następnie udostępniane zwiedzającym. Stanowią one cenne i ogólnodostępne kompendium wiedzy. Wszelkie podejmowane tu działania czynią to miejsce przestrzenią kreatywną, czynnie uczestniczącą w procesie kształtowania jednostki i jej świadomości. Po przeciwnej stronie ulicy Warszawskiej znajduje się drugi punkt naszego spaceru, czyli Teatr im. Juliusza Osterwy.

Juliusz Osterwa był aktorem i reżyserem, postacią zasłużoną dla polskiego teatru oraz popularyzatorem polskiej literatury dramatycznej. Budynek, w którym działa teatr jego imienia, powstał w II poł. XIX wieku. Wojna nie odcisnęła piętna na samej budowli, dzięki czemu jest ona uznawana za jedną z najbardziej okazałych w mieście. Na przestrzeni lat odbywały się w tu liczne premiery teatralne, koncerty oraz występy o charakterze amatorskim. Instytucja ta miała swoje chwile świetności, jak i gorsze momenty. Teatr zawsze jednak był miejscem cenionym przez mieszkańców miasta, a jego repertuar pozwalał każdemu na znalezienie czegoś odpowiedniego. Z Teatru im. Juliusza Osterwy idziemy wzdłuż nabrzeża, a następnie przechodzimy przez most na drugi brzeg Warty, gdzie zlokalizowany jest Spichlerz, czyli część Muzeum Lubuskiego.

Spichlerz jest częścią Muzeum Lubuskiego i bierze na warsztat sztukę współczesną. Przechowywane i prezentowane w nim eksponaty reprezentują różne dziedziny sztuki. Zapoznamy się tu z malarstwem i rysunkiem, grafiką, rzeźbą, a także sztuką użytkową. Znajdziemy dzieła o polskiej proweniencji, począwszy od roku 1946 po dzień dzisiejszy. Prezentowane są tu trzy wystawy stałe. Pierwsza z nich to Krąg Arsenału 1955 - zawiera ona 239 prac z zakresu malarstwa. Druga, to Malarstwo Jana Korcza (1905-1984) - zbiór prac wybitnego i cenionego malarza regionalnego. Trzecia natomiast to Tkanina Unikatowa. Parafrazując słowa W. Tatarkiewicza (znamienitego filozofa, estetyka i etyka, przede wszystkim - historyka sztuki) - tyle jest interpretacji dzieła sztuki, ile jest jego odbiorców. Warto zatem spędzić w Spichlerzu trochę czasu i zapoznać się z eksponowanymi tu precjozami. Oprócz tego w muzeum, za sprawą szczegółowej makiety, możemy przekonać się, jak wyglądało miasto w I połowie XVII wieku. Oczywiście nie brakuje tu też pamiątek starego Gorzowa, dzięki którym lepiej poznamy historię miejscowości, w tym czasy, gdy nazywano ją Landsberg an der Warthe. Z głową pełną wrażeń i kontemplacji nad sztuką współczesną polecamy udać się do parku Wiosny Ludów i zlokalizowanej obok Wojewódzkiej i Miejskiej Biblioteki Publicznej im. Zbigniewa Herberta.

Historia gorzowskich bibliotek publicznych jest tak długa, jak dzieje powojennego Gorzowa - czytamy na stronie internetowej instytucji. W rzeczy samej! Powiatowa Biblioteka Publiczna, czyli pierwsza tego typu placówka w mieście powstała w 1946 roku. Wtedy też przystąpiono do komasacji zbiorów na rzecz Miejskiej Biblioteki Publicznej. Ciekawostką jest fakt, iż pierwsze polskie pozycje książkowe biblioteka otrzymała w drodze darowizny od przybyłych tu Kresowiaków. Instytucja ta, pod obecną nazwą i w obecnej formie, powstała z połączenia miejskiej i powiatowej biblioteki. Dziś mieści się ona w dwóch przylegających do siebie budynkach: nowoczesnej szklanej bryle i zabytkowej willi Lehmanna, gdzie możemy obejrzeć Galerię Sztuki Regionalnej i Galerię Karykatury, a także zawitać do restauracji. Warto wspomnieć, że biblioteka z powodzeniem spełnia rolę szerzenia i upowszechniania kultury wśród mieszkańców Gorzowa poprzez organizowanie m.in.: spotkań literackich ze znanymi osobami (pisarzami, poetami, publicystami), wystaw, warsztatów dla dzieci czy dyskusji na temat książek. Z biblioteki do Inkluzywnej Pracowni Edukacji Artystycznej najszybciej dojdziemy przez park Wiosny Ludów, kierując się na północ.

Inkluzywna Pracownia Edukacji Artystycznej - to jeden z oddziałów Miejskiego Centrum Kultury. Miejsce to pełni ważną funkcję dydaktyczną oraz promuje kulturę i sztukę. Odbywają się tutaj liczne warsztaty plastyczne, na których nauczyć się można np. rysunku, przeznaczone dla osób o różnym stopniu zaawansowania. To właśnie dzięki tej inicjatywie ambitni mieszkańcy Gorzowa mają możliwość zdobycia umiejętności niezbędnych, aby dostać się na uczelnie artystyczne. Z Inkluzywnej Pracowni Edukacji Artystycznej cofamy się kawałek ulicą Chrobrego do Klubu Jedynka.

Klub Jedynka jest integralną częścią Miejskiego Centrum Kultury. Miejscu przyświeca szczytny cel - aktywizacja gorzowian poprzez czynny udział w życiu kulturalnym. Organizowane są całe cykle zajęć tematycznych, które starają się być odpowiedzią na potrzeby mieszkańców, niezależnie od ich wieku czy zainteresowań. Tak oto coś dla siebie znajdą tu pasjonaci gry na mandolinie czy też amatorzy chóru. Odbywają się tutaj także cykliczne warsztaty krawieckie, ceramiczne, rękodzieła artystycznego oraz zajęcia twórcze dla dzieci. Spod Klubu Jedynka podążamy cały czas prosto ul. Chrobrego, a następnie skręcamy w ul. Jagiełły, gdzie czeka na nas Jazz Club „Pod Filarami”.

Jazz Club Pod Filarami powinien być miejscem wyjątkowym dla każdego melomana, ale przede wszystkim dla miłośników muzyki jazzowej. Jest to najstarszy klub muzyczny w mieście, w którym występowały polskie i światowe gwiazdy jazzu. Powstanie klubu zainicjował w roku 1964 Związek Młodzieży Socjalistycznej. Na potrzeby działań kulturalnych zaadaptowano wówczas piwnicę, która z czasem zyskiwała na znaczeniu i popularności. Następnie klub stał się miejscem typowo jazzowym. To tu pierwsze kroki na ścieżce do kariery stawiała chociażby Krystyna Prońko wraz z braćmi (Wojciechem i Piotrem). Na przestrzeni lat podziwiać tu można było twórczość tak znamienitych muzyków jak: Tomasz Stańko, Zbigniew Namysłowski, Leszek Możdżer, Tadeusz Nalepa, Piotr Wojtasik, Jan Ptaszyn Wróblewski, Stanisław Sojka, Ewa Demarczyk, Mira Kubasińska, Grzegorz Turnau, Piotr Skrzynecki, a także całej Piwnicy pod Baranami. Z osobistości zagranicznych warto natomiast wspomnieć o takich artystach jak John Scofield, Nigel Kennedy, Ravi Coltrane, Mike Stern, Freddy Cole czy Kurt Elling. Nie można też zapominać o najważniejszym projekcie jazzowym, jakim jest Mała Akademia Jazzu, mający na celu edukację kulturalną i rozwój muzyczny dzieci. Jednym z jej wychowanków, a później „profesorów” jest Adam Bałdych – znany polski skrzypek i kompozytor. Skoro jesteśmy w klimatach muzycznych, to czas na Filharmonię Gorzowską, która będzie naszym następnym celem.

Budowę Filharmonii Gorzowskiej rozpoczęto w roku 2009. Po dwóch latach można już było cieszyć się z dóbr, jakie oferuje - tak mieszkańcom miasta, jak i przyjezdnym. Obiekt dysponuje dwiema salami koncertowymi. Pierwsza z nich liczy 598 miejsc, a druga - kameralna 150. Pozostałe cztery sale to sale prób - po dwie dla sekcji dętej i smyczkowej. Zastosowanie wysokiej technologii (mobilne reflektory akustyczne, kurtyna akustyczna, zmienne dyfuzory sceniczne, tło odbijające lub pochłaniające dźwięki - w zależności od potrzeb) sprawia, iż jest to pierwsza w Polsce sala koncertowa o zmiennym scenariuszu dźwiękowym. Działa tu również pierwsza gorzowska orkiestra, dla której grają muzycy etatowi, wywodzący się z różnych miejsc globu - Japonii, Niemiec, Włoch, Południowej Afryki oraz oczywiście z Polski. Filharmonia debiutowała IX Symfonią Ludwiga van Beethovena pod batutą Piotra Borkowskiego. Na dzień dzisiejszy dysponuje szerokim repertuarem, w którym znajdziemy koncerty, festiwale m.in.: Festiwal Muzyki Współczesnej im. Wojciecha Kilara, a także cykle muzyczne o charakterze familijnym. Po zobaczeniu Filharmonii udamy się do parku Siemiradzkiego, do którego dostaniemy się od strony ul. Walczaka. Będziemy tam mogli zobaczyć amfiteatr.

Historia tego miejsca sięga pierwszej połowy lat 70-tych XX wieku. Wówczas to, z inicjatywy społecznej, pracownicy Gorzowskiego Przedsiębiorstwa Budownictwa Przemysłowego wybudowali Amfiteatr. Z biegiem lat zmieniał się jego zarządca, a stan techniczny niestety się pogarszał. Rok 2003 był rokiem przełomowym, ponieważ wówczas skorelowano go z Miejskim Centrum Kultury. Kilka lat później rozpoczęto prace na rzecz przywrócenia miejscu dawnej świetności. W efekcie MCK Amfiteatr jest jednym z najnowocześniejszych tego typu miejsc w Polsce. Architektoniczna forma budynku pięknie prezentuje się na tle parku im. H. Siemieradzkiego - polskiego malarza, przedstawiciela akademizmu. Dawniej odbywały się tu coroczne koncerty reggae i muzyki cygańskiej. Obecnie występują kabarety, a także każdego roku organizowany jest cykl muzyczny „Scena na Scenie”. Były książki, teatr i muzyka - czas na film! Skoro film, to Miejski Ośrodek Sztuki i Kino 60 krzeseł.

Ostatnim odwiedzanym przez nas miejscem na dzisiejszej trasie jest Miejski Ośrodek Sztuki i znajdujące się tu Kino 60 krzeseł. Powstał on w roku 2002, jednak już wcześniej istniała tu placówka kulturalna - Biuro Wystaw Artystycznych pod mecenatem Zakładu Włókien Chemicznych „Stilon”, które następnie przekształcono w Galerię BWA. Do najważniejszych zbiorów z pewnością należą prace Władysława Hasiora – rzeźbiarza, malarza i scenografa. To druga pod względem zebranych dzieł artysty wystawa w Polsce. Istotną rolę odgrywa też Kino 60 krzeseł, czyli najmniejsze kino studyjne w Polsce. Wyświetlany repertuar to wyłącznie filmy artystyczne i kino ambitne. Ponadto działa tu Dyskusyjny Klub Filmowy Megaron, odbywają się noce filmowe, przeglądy, a także warsztaty dla dzieci i młodzieży. To już ostatni punkt naszej trasy. Zapraszamy do obejrzenia galerii Miejskiego Ośrodka Sztuki, a także sprawdzenia repertuaru kina. Jesteśmy przekonani, że miłośnicy kultury i sztuki na pewno będą zadowoleni. Tymczasem, żegnamy się już z Wami i dziękujemy za wspólnie spędzony czas.