Pierwszym punktem naszego leśnego spaceru jest Góra Gromnik. To najwyższe wzniesienie Wzgórz Strzelińskich, sięgające 393m n.p.m. Jest ono zbudowane z granitu i ma silnie stożkowaty kształt oraz strome zbocza. Szczególnie urozmaicona rzeźba występuje w północno-wschodnim fragmencie podnóża, gdzie rozcinają je wąwozy m.in. Diabelskiej Kręgielni. Masyw ten w znacznej części porasta las bukowy. Nazwa tego miejsca jest bardzo stara i wiąże się z silnymi i licznie występującymi wyładowaniami atmosferycznymi. Gromnik, podobnie jak Ślęża, już w czasach prehistorycznych mógł być miejscem kultu pogańskiego. Prawdopodobnie istniał tu również gród kultury łużyckiej. Później na tych terenach swoją osadę wznieśli Ślężanie. Była to niewielka siedziba, jednak dobrze ufortyfikowana. Co ciekawe, archeolodzy znaleźli pozostałości przedpiastowskiej kamiennej rotundy, przypuszczalnie chrześcijańskiej kaplicy, możliwe, że najstarszej na polskich ziemiach. W I poł. XV wieku swój zamek wznieśli tu rycerze von Czirn, którzy zasłynęli jako obłudnicy zmieniający strony konfliktu, a także rozbójnicy. W I poł. XIX stulecia wybudowano wieżę widokową, która jednak została uszkodzona w 1945 roku. Na szczęście niedawno postawiono nowy punkt obserwacyjny, skąd dziś można podziwiać wspaniałą panoramę. Co ważne, zostały odtworzone również schody prowadzące na szczyt góry, znacząco ułatwiając wejście np. osobom starszym. Warto wspomnieć, że masyw budzi duże zainteresowanie archeologów, ze względu na liczne znaleziska na tym obszarze m.in.: monety, ceramikę i pozostałości starych murów. Gromnik to świetne miejsce, dla wszystkich lubiących aktywnie spędzać wolne chwile na świeżym powietrzu. Do punktu 2. Ze szczytu zjeżdżamy w stronę Diabelskiej kręgielni, kierując się żółtym szlakiem pieszym.

Diabelska Kręgielnia pod Gromnikiem, którą możecie Państwo zobaczyć po prawej stronie, jest najlepszym w regionie przykładem skutków erozji wodnej w mało zwięzłych utworach lessowych. W skutek skoncentrowanego spływu wody deszczowej i roztopowej żłobione są bruzdy, które następnie powiększają się do postaci głębokich rynien erozyjnych, a wreszcie do głębokich na kilka metrów wąwozów o wąskim, niewyrównanym dnie i stromych zboczach. W Diabelskiej Kręgielni najgłębsze formy osiągają 8 m. Na zboczach dolin miejscami można dostrzec przejawy sufozji, czyli mechanicznego wymywania cząstek gruntu przez skoncentrowany spływ wody pod powierzchnią. W dalszym etapie rozwoju wąwozy ulegają spłaszczeniu, przechodząc w fazę parowu, co jest widoczne w dolnej części Diabelskiej Kręgielni. W powstaniu wąwozów pewną rolę odegrała działalność ludzka. Zagłębienia były zapewne wykorzystywane jako drogi dojazdowe, co w warunkach miękkiego podłoża prowadziło do stałego obniżania się poziomu dna. Obecnie wąwozy są ukryte w lesie, ale powstały zapewne w bardziej otwartym krajobrazie. Dojeżdżamy kolejno do wiaty przystankowej w Krzywinie. Do punktu 3: Następnie kierujemy się szlakiem niebieskim w kierunku Skałki Goethego, gdzie zobaczyć można kwarcyty, które zaciekawiły wielkiego poetę. Ową skałkę będziemy mogli obejrzeć po prawej stronie.

Około 200 m na północny-zachód od ostatnich zabudowań Krzywiny istnieje nieczynny już kamieniołom. Występują tu skały kwarcytowe o barwie białoszarej i kremowoszarej, niekiedy z żółtym odcieniem. Na uwagę zasługuje jedna z największych osobliwości skalnych Śląska – kwarcyt daktylowy. Skała ta zaintrygowała nawet J.W. Goethego podczas jego podróży po tych terenach. Świadczy o tym korespondencja skierowana do przewodniczącego Śląskiego Towarzystwa Kultury Ojczyźnianej we Wrocławiu z I poł. XIX wieku, ponad 30 lat po wizycie Goethego w Krzywinie. Wskazywał on w niej na podobieństwo dolnośląskiego kwarcytu daktylowego do brazylijskich skał odkrytych przez Ludwiga von Eschwege, XIX-wiecznego niemieckiego geologa i podróżnika. Geneza tych skał przez wiele lat była przedmiotem gorącej debaty i do dziś budzi wątpliwości. Obecnie przyjmuje się pogląd, że utworzyły się one w wyniku metamorfizmu zlepieńców (osadowych skał okruchowych), a „daktyle” są pozostałością większych otoczaków żwirowych. Ciekawostką jest fakt, że występuje tu również bezbarwny, przezroczysty kwarc, czyli kryształ górski. Do punktu 4. Kierujemy się nadal niebieskim szlakiem do drogi asfaltowej, po czym skręcamy w lewo, w kierunku Jegłowej. Za ok. 200 m., po lewej stronie znajduje się Kamieniołom Łupku Kwarcytowego w Jegłowej, który stanowi własność prywatną – wejście na obiekt bez zgody właściciela zabronione.

W kamieniołomie w Jegłowej wydobywane są łupki kwarcytowe. Co ciekawe jest to jedyne tego typu stanowisko w Polsce. Kopalnia swoją działalność rozpoczęła w połowie XIX wieku, jednak już w średniowieczu skały te były chętnie wykorzystywane jako materiały budowlane. Oprócz tego łupki używano jako materiał szlifierski, a także dzięki własnościom ogniotrwałym wytwarzano z nich m.in. okładziny pieców hutniczych. Opisywane skały powstały w wyniku metamorfizmu piaskowców kwarcowych. Warto wspomnieć, że znajdziemy tu także kryształy górskie oraz kryształy turmalinu. Obecnie złoża łupków kwarcytowych są nadal eksploatowane, przez co dostęp do kamieniołomu jest ograniczony- stanowi on własność prywatną – wejście na obiekt bez zgody właściciela zabronione. Do punktu 5. By obejrzeć Kościół w Jegłowej, kierujemy się ciągle prosto do samej miejscowości Jegłowa.

Kościół stoi w północnej części wsi na wzgórzu położonym tuż przy drodze wiodącej w stronę Strzelina. O pierwotnej budowli wzmianki pochodzą z końca XIII wieku. Później została ona prawdopodobnie przebudowana lub zbudowana na nowo w XV wieku. Od połowy XVI stulecia, aż do 1945 roku była to świątynia ewangelicka. W swojej historii kilkukrotnie trawiły ją pożary, dlatego pod koniec XIX wieku wzniesiono nową, z pozostawieniem starej wieży z XV stulecia wymurowanej z kamienia łamanego i cegły, okrytej wysokim blaszanym hełmem z dzwonem z XVI wieku. Reszta kościoła wykonana jest z granitowych bloków w stylu neogotyckim. Wewnątrz można zobaczyć drewnianą mensę ołtarzową pochodzącą z połowy XIX wieku oraz barokowy obraz olejny „Ostatnia wieczerza”, nieznanego autora. Z kolei w otaczającym świątynię murze znajduje się krzyż pokutny. Do punktu 6. Po obejrzeniu obiektu sakralnego zawracamy w kierunku Przeworna. Za ok. 200 m. od Kościoła skręcamy w prawo, wjeżdżając w ul. Janusza Korczaka, którą kierujemy się ciągle prosto, jadąc zielonym szlakiem pieszym w kierunku lasu. Wjeżdżając do niego, za ok. 300 m. skręcamy w prawo, kierując się niebieskim szlakiem pieszym. Jadąc ok. 400 m. docieramy do wiaty przystankowej, którą mamy po lewej stronie.

Jest to dobre miejsce na chwilę przerwy. Można tu usiąść, spożyć posiłek i odpocząć. Obok wiaty ustawione zostały tablice z informacjami na temat flory i fauny tego rejonu, dzięki czemu lepiej możemy poznać otaczającą nas podczas tej wycieczki naturę. Niedaleko stąd znajdują się stawy retencyjne będące w zarządzie Lasów Państwowych – Nadleśnictwo Henryków. Do punktu 7. Z Jegłowej kierujemy się na Gromnik dlatego za ok. 300 m. wjeżdżamy na zielony szlak, który będzie nas prowadził do samego Gromnika. Na wysokości parkingu pod Gromnikiem odbijamy w czerwony szlak pieszy. Kierując się nim dotrzemy do Skałek na Borowej.

Naturalne skałki zlokalizowane ok. 800 m na północny zachód od wzgórza Gromnik. Tworzą je łupki łyszczykowe, silimanity i kwarce. Mają barwę szarą z odcieniem pomarańczowym lub czerwonym, co jest wynikiem obecności rozproszonych wodorotlenków i tlenków żelaza. Niektórzy wiążą większą liczbę wyładowań atmosferycznych w pobliżu Gromnika właśnie z nagromadzeniem minerałów bogatych w żelazo. Bez zagłębiania się w szczegóły geologiczne, każdy z nas może stwierdzić, że porośnięte lasem skały prezentują się ciekawie i dość tajemniczo. Do punktu 8. Spod skałek na Borowej wracamy na parking pod górą Gromnik, gdzie zaczynaliśmy naszą trasę.

Nasza rowerowa wycieczka właśnie dobiega końca. Tutaj, na parkingu pod górą Gromnik, żegnamy się z Wami. Dziękujemy za wspólnie spędzony czas i liczymy, że trasa sprostała Waszym oczekiwaniom i była warta Waszego wysiłku.