Wille Traugotta, Alfreda i Ludwika Grohmana
Przed nami 3 domy przedstawicieli rodu Grohmanów. Pierwszy z nich należał do Traugotta, czyli ojca rodziny, który zapoczątkował bawełniany biznes Grohmanów. Jest do skromny, parterowy budynek - typowy przykład zabudowy przemysłowej XIX-wiecznej Łodzi. Obecnie służy jako siedziba Niemieckiego Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego.
Kawałek dalej znajduje się posiadłość Alfreda Grohmana, syna Ludwika i wnuka Traugotta. Rezydencja ta jest już znacznie bardziej okazała niż widziany chwilę temu dom protoplasty rodu. Willa została wzniesiona w latach 70. XX wieku. Ta trójkondygnacyjna budowla, wybudowana na planie prostokąta, wyglądem przypominać miała dworek szlachecki. Mimo ograniczonej ilości dekoracji widać tutaj cechy klasycystyczne. Na tyłach obiektu mieści się ogród i altana, natomiast sam budynek należy do Okręgowej Izby Radców Prawnych.
Trzecia z odwiedzanych rezydencji była jedną z pierwszych luksusowych willi w Łodzi. Powstała ona pod koniec lat 80. XIX wieku dla Ludwika Grohmana, a autorem projektu był Hilary Majewski. Na teren tej neorenesansowej posiadłości prowadzi okazała brama z inicjałami jej pierwotnego właściciela. Budynek został rozbudowany w latach 90. XIX wieku i podzielony na dwie części ze względu na ślub syna Ludwika - Leona. Wtedy też dobudowano reprezentacyjną klatkę schodową i ogród zimowy. Godne uwagi jest też główne wejście z portykiem opartym na filarach. Niegdyś na parterze znajdowały się zarówno pomieszczenia reprezentacyjne, jak i mieszkalne, w tym jadalnia, biblioteka, sala balowa czy gabinet. Co ciekawe Grohmanowie posiadali windę osobową i trzy dźwigi gospodarcze. We wnętrzach dominował przepych - bogata sztukateria, dekoracje malarskie i rzeźbiarskie, boazerie, polichromie i najszlachetniejsze materiały kamienne i drewniane. Niestety całe wyposażenie zostało zniszczone lub rozkradzione.
Oprócz samego domu w skład posiadłości wchodzi wozownia i stajnia. Willa Ludwika Grohmana otoczona była także rozległym ogrodem, który dzisiaj znany jest jako park im. J. Kilińskiego. Założony został w latach 80. XIX wieku, jako własność prywatna Grohmanów. Przekształcono go na park publiczny dopiero w latach 50. XX wieku, zmieniając jednocześnie układ przestrzenny. Warto zaznaczyć, że rośnie tu około 20 drzew uznanych za pomniki przyrody, a niektóre z roślin liczą ponad 130 lat.
Kawałek dalej znajduje się posiadłość Alfreda Grohmana, syna Ludwika i wnuka Traugotta. Rezydencja ta jest już znacznie bardziej okazała niż widziany chwilę temu dom protoplasty rodu. Willa została wzniesiona w latach 70. XX wieku. Ta trójkondygnacyjna budowla, wybudowana na planie prostokąta, wyglądem przypominać miała dworek szlachecki. Mimo ograniczonej ilości dekoracji widać tutaj cechy klasycystyczne. Na tyłach obiektu mieści się ogród i altana, natomiast sam budynek należy do Okręgowej Izby Radców Prawnych.
Trzecia z odwiedzanych rezydencji była jedną z pierwszych luksusowych willi w Łodzi. Powstała ona pod koniec lat 80. XIX wieku dla Ludwika Grohmana, a autorem projektu był Hilary Majewski. Na teren tej neorenesansowej posiadłości prowadzi okazała brama z inicjałami jej pierwotnego właściciela. Budynek został rozbudowany w latach 90. XIX wieku i podzielony na dwie części ze względu na ślub syna Ludwika - Leona. Wtedy też dobudowano reprezentacyjną klatkę schodową i ogród zimowy. Godne uwagi jest też główne wejście z portykiem opartym na filarach. Niegdyś na parterze znajdowały się zarówno pomieszczenia reprezentacyjne, jak i mieszkalne, w tym jadalnia, biblioteka, sala balowa czy gabinet. Co ciekawe Grohmanowie posiadali windę osobową i trzy dźwigi gospodarcze. We wnętrzach dominował przepych - bogata sztukateria, dekoracje malarskie i rzeźbiarskie, boazerie, polichromie i najszlachetniejsze materiały kamienne i drewniane. Niestety całe wyposażenie zostało zniszczone lub rozkradzione.
Oprócz samego domu w skład posiadłości wchodzi wozownia i stajnia. Willa Ludwika Grohmana otoczona była także rozległym ogrodem, który dzisiaj znany jest jako park im. J. Kilińskiego. Założony został w latach 80. XIX wieku, jako własność prywatna Grohmanów. Przekształcono go na park publiczny dopiero w latach 50. XX wieku, zmieniając jednocześnie układ przestrzenny. Warto zaznaczyć, że rośnie tu około 20 drzew uznanych za pomniki przyrody, a niektóre z roślin liczą ponad 130 lat.